Mówię chodźmy, świat nas zaskoczy

Kolejny dzień pełen uczelnianych zajęć. Tym razem pogoda była deszczowa, krople przyjemnie bębniły o materiał parasolu, który trzymałam w lewej dłoni. Wiatr rozwiewał moje poplątane włosy na różne strony świata, a czerwona szminka kupiona w sklepie za cztery pięćdziesiąt zdobiła mój uśmiech. Plakaty mówiły o meczu Skry, który raczej miał być sparingiem, na który kilka dni temu kupiłam bilet, gdyż miałam ochotę przyjrzeć się temu widowisku z bliska, tym bardziej gdy miał to być mecz kontrolny przed nowym sezonem, a drużyną po przeciwnej stronie siatki miało być Montpellier. Uśmiechałam się dzisiaj nienaturalnie dużo razy i gdy po skończonych zajęciach teoretycznych wracałam do domu zatłoczonym autobusem komunikacji miejskiej, której swoją drogą nie cierpię, odliczałam w głowie ile czasu zostało mi do przygotowania się i o której muszę pojawić się na przystanku, żeby autobus zawiózł mnie tam gdzie ma mnie zawieść. Tak!, tak to było zdecydowanie pochłaniające zajęcie i przegapiłabym swój przystanek, przez co musiałabym iść trzy ulice w ten deszczowy dzień, a tak to jednak przepchnęłam się przez tłum i prawie upadłam na chodnik, gdyż  nieuprzejmy kierowca chciał mi przymknąć ukochaną torbę. W mieszkaniu szybko wygrzebałam bluzkę z logiem Nirvany, ubrałam ciemne spodnie jeansowe, które jako pierwsze wypadły z mojej szafy oraz na nogi ubrałam niedawno zakupione trampeczki, do tego wpakowałam do torby szalik Skry i byłam gotowa do siedzenia na miejscu i mierzenia zabójczym wzrokiem hoteczek wzdychających do każdej części ciała siatkarzy znajdujących się na boisku. Szczerze powiedziawszy był tylko jeden gracz, który zasługiwał na chwilę uwagi, a był to Winiarski i jego lazurowe spojrzenie, które spierdoliło do Rosji, więc znowu mogę zająć się samym w sobie widowiskiem niż skupiać wzrok na rozpraszających elementach. Tak nazwałam go elementem, nie!, nie możecie się na mnie rzucić. Nie spodziewałam się tylu ludzi na hali; nie myślałam, że niektórzy będą jeszcze chcieli się dostać na sale mimo braku biletów, które rozeszły się jak świeże bułeczki. Siedziałam na zajebiście niewygodnym krzesełku, oglądałam ten mecz i wtedy jego twarz mignęła mi przed oczyma, co więcej ubrany był w klubowy uniform i trzymał tabliczkę z numerem Antigi - który swoją drogą uwijał się na boisku - by zaraz go zmienić. Delikatnie się zszokowałam, trochę zabrakło mi powietrza, zaczęłam nerwowo mrugać oczyma i tak trochę bardziej wtopiłam się w siedzenie byleby tylko nie zostać zauważoną. Gdy usłyszałam końcowy gwizdek, chciałam się szybko stąd zwinąć, ale prawie wyrżnęłam orła, gdy usłyszałam tuż przy uchu "cześć laska".

Adnotacja: Wojtek straszy. Jednak w czwartek, udało mi się wyrobić, wróciłam szybciej niż się spodziewałam.
Yeeeee biczys, nadal 4 miejsce w rankingu FIVB.
Nie mam weny, poszedł na spacer/do domu/w pizdu/whatever. Smutno mi :). 
Edit: ostatnio nie mogę nic komentować wybaczcie, nadrobię.